Onze vriend van Down Under blijft verbazingwekkend productief: het is nauwelijks enkele maanden geleden dat we hier nog maar eens de loftrompet mochten bovenhalen voor “Onward to the Fog of daar is alreeds de opvolger. Grote wijziging voor deze veertiende plaat (of negentiende, als je de vijf platen meerekent, die alleen via BandCamp te verkrijgen zijn en die een terugblik vormen op wat Lucas in de jaren ’80 en 90 van vorige eeuw deed, is dat hij deze keer niet met zijn vertrouwde Dead Setters de studio in dook, maar dat hij een nieuwe band bijeen raapte, die naar de naam “Rainy Day Friends” luistert. Daar kunnen wij ons hier wel een en ander bij voorstellen natuurlijk. En anderzijds: zo helemaal nieuw zijn deze Rainy Say Friends nu ook weer niet: snarenman en tweede stem Glenn Skarratt treedt al sinds mensenheugenis met Mark op en hij was eerder al te horen op meerdere van zijn platen en dat geldt ook voor violist John Lee, wiens naam je minstens op vijf van Lucas’ platen kunt terugvinden in de kleine lettertjes. Bassist James Gillard was er twintig jaar geleden al bij op “Ghost of Lost Creek Road” en de dobro van James Church was al te horen op “Little Town Blues”, zodat je hier eerder van een reünieband kunt spreken dan van een nieuwe formatie.

Hoe dan ook, zoals dat telkens weer het geval is bij Mark Lucas, draait alles om de kwaliteit van de songs en die zijn ook nu weer top. Hoe hij het doet, weet ik niet, maar Mark heeft kennelijk de gave om quasi achteloos de mooiste melodieën te bedenken en daarenboven om van elke situatie uit het dagelijkse leven voldoende inspiratie te putten voor een nieuwe tekst. Die teksten zijn vaak nogal relativerend, of ironisch, maar in elk geval is mark een scherpe observator, die van veel situaties de humor inziet. Tegelijk is hij niet te beroerd o politici onder vuur te nemen en zich ter ergeren aan hun haast collectieven onbekwaamheid om te doen wat je van politici zou mogen verwachten. “Verbinding zoeken” en “mensen samenbrengen” schijnt er niet of nauwelijks meer bij te zijn -we moeten dus niet alleen maar klagen over onze eigen kleine lap grond bij de Noordzee: ook bij onze tegenvoeters bestaat het probleem.

Hoe dan ook: Lucas en zijn vrienden serveren ook hier weer een heerlijke, eenvoudige maar bijzonder smaakvolle verzameling van vijftien songs, waarvan je, vanaf de eerste beluistering, wenst dat je ze zelf geschreven had. Als ik “Out Past the Tide” hoor, met dat fantastische samenspel tussenbas, mandoline en fiddle, word ik op slag jaloers. Of neem”Six Stops”, waarin het langzame verval van een relatie uit de doeken gedaan wordt…dat wil je toch zelf ook kunnen schrijven? “The Ten pm to Hay”…die precisie in het formuleren, dat maakt je simpelweg afgunstig. Mark Lucas is een geweldige songschrijver, dat stelde ik hier in het verleden al wel eens vaker, maar wat bijzonder is, is dat hij met elke plaat beter lijkt te worden. Het is bijgevolg bijzonder jammer dat onze nationale radio’s nauwelijks nog plaats lijkt te hebben voor zijn soort chroniqueurs van het dagelijkse leven van de gewone man. Enfin, ze weten niet wat ze missen: de nieuwe Mark Lucas is nog maar eens een schot in de roos !

(Dani Heyvaert)